Ρεμπέκα Χορν σε Θερινό Κινηματογράφο

Όπως αρκετοί θυμούνται, πριν ακριβώς ένα χρόνο, στο πλαίσιο της έκθεσης ο Μεγάλος Περίπατος προβλήθηκε το έργο του H.J. Syberberg The Cave of Memory στο Θερινό Κινηματογράφο «Θησείο». Το εγχείρημα αυτής της «αντισυμβατικής» προβολής πέτυχε καθώς πολλοί προσήλθαν να παρακολουθήσουν αυτό το ερμητικό έργο σε ένα πιο «χαλαρό» περιβάλλον. Λίγους μήνες μετά, στις πρώτες μας επισκέψεις στην Ελευσίνα είδαμε για πρώτη φορά τον παραθαλάσσιο θερινό κινηματογράφο της Ελευσίνας και μας γεννήθηκε αμέσως η επιθυμία να εντάξουμε και μια σειρά προβολών στο πρόγραμμα περιοδευουσών εκθέσεων «Εκτός». Το κινηματογραφικό έργο της Ρεμπέκα Χορν, με όλες τις αναφορές στον κλασσικό κινηματογράφο που περιέχει, επιβάλλεται για μια τέτοια εναλλακτική, εκτός εκθεσιακού χώρου, προβολή. Σας προσκαλούμε λοιπόν να παρακολουθήσετε μαζί μας τις περφορμανς της P. Χορν καθώς και τις κινηματογραφικές ταινίες της Ο Καβαλιέρος, Λα Φερντινάντα και Η κρεβατοκάμαρα του Μπάστερ από τις 1 έως τις 5 Αυγούστου και από τις 1 έως 13 Σεπτεμβρίου στο Θερινό Κινηματογράφο Ελευσίνας. Για περισσότερες πληροφορίες κάντε κλίκ εδώ.

Rebecca Horn in Open-air Cinema

Some of you might remember a year ago, when, as part of the Grand Promenade exhibition, EMST organized a screening of H.J. Syberberg’s The Cave of Memory at the open air cinema “Theision”. This ‘unconventional’ screening was successful as many people came to watch this hermetic video in such a relaxed environment. A few months later, in one of our first visits to Elefsis we came across its seaside open air cinema. We instantly felt the desire to introduce a series of screenings in our planning of Off Site projects (a series of traveling exhibitions and events) in Elefsis. Rebecca Horn’s cinematic work, with all of its references to classic cinema, ‘imposed’ this kind of ‘alternative’ screening. We have the pleasure of inviting you to watch Rebecca Horn’s performances as well as her films Der Eintänzer, La Ferdinada: Sonate für eine Medicci –Villa and Buster’s Bedroom from the 1st to the 5th of August and from the 1st to the 13th of September. For more information click here.

Walking Building

Τη στιγμή που μια κινητικότητα αρχίζει να εμφανίζεται στο εργοστάσιο ΦΙΞ, κοντοστέκεται κανείς –σε ένα είδος αναδρομής- στις πρόσφατες προτάσεις για το μουσείο ΕΜΣΤ. Όπως το Walking Building (2006) του αρχιτέκτονα Ανδρέα Αγγελιδάκη, ένα κινούμενο μέσα στην πόλη υπερ-κτίριο. Το πρωτοείδαμε (κινούμενο) μια νύχτα να προβάλλεται πάνω στο εργοστάσιο ΦΙΞ. Ήταν από τις αληθινά σπάνιες στιγμές που η αρχιτεκτονική πρωτοπορία προβαλλόταν έτσι δημόσια πάνω στην πόλη, θέα του περαστικού. Βέβαια όλα ήταν καλοσχεδιασμένα: Η προβολή πάνω στο κτίριο ΦΙΞ δεν οφειλόταν μόνο στο ότι το ένα κτίριο πρότεινε ουσιαστικά να καταλάβει τη θέση του άλλου. Ήταν η προβολή/συνύπαρξη ενός νέου αιρετικού κτιρίου (του Walking Building) πάνω σε εκείνο που πολλοί από εμάς θεωρούμε πρωτοποριακό στην πόλη, στην πρόσοψη του Τ. Ζενέτου. Η συνύπαρξη αυτή γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, αν σκεφτεί κανείς τις υπόγειες διαδρομές που μοιάζουν να συνδέουν την πρόταση Α. Αγγελιδάκη με εκείνη του Τ. Ζενέτου. Ο Α. Αγγελιδάκης έρχεται να προτείνει το κινούμενο κτίριο/μηχανή στη θέση του πρώην εργοστασίου Ζυθοποιίας, στο κτίριο που παρότι ακίνητο, όχι μόνο έμοιαζε να κινείται με τις στενόμακρες σχισμές του, αλλά και ήταν δομημένο με ένα σύστημα οδηγών «για να επιτρέπει την κάθε αλλαγή» όπως γράφει ο Τ. Ζενέτος. Και αν η συγκεκριμένη αυτή αισθητική στην περίπτωση του ΦΙΞ υπαγορεύεται από τις ανάγκες της βιομηχανικής παραγωγής, στην περίπτωση του Α. Αγγελιδάκη το κινούμενο μουσείο προκύπτει από την πεποίθηση του ότι για τους νέους εικαστικούς «το studio τους είναι ο υπολογιστής τους και ο χώρος τους είναι η οθόνη. Το υλικό τους είναι σύννεφα από πληροφορίες που πετούνε μέσα από άυλα δίκτυα». Πράγματι το Walking Building περπατά μέσα στην πόλη (μια κατάληψη του ιστού της Αθήνας που επιχειρούν ψηφιακά και τα γιγάντια φλαμένκο καθώς και οι χαμαιλέοντες στα screen saver του Παύλου Γερμίδη για το ξενοδοχείο Periscope) και καταλήγει στη θέση του ΦΙΞ, ένας ψηφιακός «χαμαιλέοντας» καθώς στην επιδερμίδα του κτιρίου προβάλλονται η ίδια η πρόσοψη του ΦΙΞ αλλά και εικόνες από την Αθήνα. Πέρα από τους όποιους συνειρμούς με αντίστοιχες απόπειρες κινούμενων κτιρίων ή πόλεων (από την περίφημη Walking City των Archigram, στις προτάσεις των Hopkins Architects, ή του Theo Jansen), το Walking Building βρίσκει κοινά σημεία με μια από τις σημαντικότερες έρευνες/projects του Τ. Ζενέτου την «Ηλεκτρονική Πολεοδομία»: Μια πόλη που έχει απομακρυνθεί από το έδαφος, αιωρείται αναρτημένη σε καλωδιωτές κατασκευές, και προϋποθέτει την ψηφιακή ζωή όπου όλα διασυνδέονται μέσω άυλων τεχνολογιών επικοινωνίας.



With construction under way at the FIX factory, one pauses to reconsider recent projects for the EMST building. For example the Walking Building (2006) by architect Andreas Angelidakis, a hybrid hyperbuilding that moves within the city. Its roving image was projected for one night upon the FIX’s façade. In what accounts to be one of the scarcest moments, avant-garde architecture was out in the open, exposed to the passerby. Needless to say, everything was well calculated: The projection on the FIX building was not only explained by the fact that the Walking Building was actually proposing to replace it. It was the image of a new radical building (the Walking Building) superimposed on what most of us judge as the avant-garde façade, the one that T. Zenetos designed for the FIX factory. This coexistence becomes even more interesting as we start to realize the subterranean connections that seem to connect the A. Angelidakis project with the one by T. Zenetos. A. Angelidakis proposes a moving hyperbuilding to replace the former brewery, a building that not only seems to be moving due to its dynamic linear openings but has actually articulated its façade with a modular system “enabling all possible changes” as T. Zenetos stated. And if this particular aesthetic is caused by the shifting needs of serial production, in the case of A. Angelidakis, the walking building results from his conviction that for new artists “their studio is a computer, their space is a screen. Their material is clouds of data flying through wireless networks.” Thus the XL Walking Building walks on the city (a seizure of urban Athens that also witnessed in the gigantic flamingos and chameleons that populate the screen savers designed by Pavlos Germidis for the Periscope Hotel) and arrives at the FIX site. It is a digital chameleon itself, its façade animated with photos of the FIX’s façade and snapshots of Athens’ street life. Apart from similarities with other moving structures or cities (such as the Walking City by Archigram, the project by Hopkins Architects and the one by Theo Jansen), the Walking Building shares an uncanny resemblance with one of the most important projects by T. Zenetos, namely “Electronic Urbanism”: a city that hovers above the ground, suspended on wire tensile structures, presupposing complete digital interconnectivity where everybody communicates through wireless networks.

Η νέα Τριλογία The new Trilogy

Σε δέκα μέρες οι σκαλωσιές θα έχουν περικυκλώσει το κτιρίο ΦΙΞ: Με τον πλέον σαφή τρόπο θα δηλώνεται η πολυαναμενόμενη έναρξη της κατασκευής του κτιρίου για το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ). Οι σκαλωσιές αυτές θα παραμείνουν για την επόμενη διετία ώσπου να ολοκληρωθεί το ΕΜΣΤ, όπως αυτό έχει σχεδιαστεί από τα συνεργαζόμενα αρχιτεκτονικά γραφεία 3SK Στυλιανίδης Αρχιτέκτονες, Ιωάννης Μουζάκης και Tim Ronalds Architects. Διατηρώντας τη μοναδική όψη του αρχιτέκτονα Τάκη Ζενέτου επί της Συγγρού και της Φραντζή, οι εκτενείς εκθεσιακοί χώροι θα αναπτύσσονται σε πέντε επίπεδα, σε συνολική έκταση 8.100 τμ. Πρόσβαση σε αυτά τα επίπεδα θα διασφαλίζεται από ένα φωτεινό εσωτερικό foyer ύψους 30 μέτρων, μέσω κυλιόμενων σκάλων. Επί της Καλλιρρόης ένας τοίχος από τρεχούμενο νερό θα ορίζει με σαφήνεια στο άκρο του την υπερυψωμένη είσοδο του μουσείου. Το ΕΜΣΤ σε αυτό το νευραλγικό σημείο, σε γειτνίαση με το υπό ανέγερση Μουσείο της Ακρόπολης, θα είναι ένα από τα πρώτα σημαντικά κτίρια που θα ορίσουν τη νέα ταυτότητα της Συγγρού: Γιατί όλα δείχνουν ότι τα επόμενα χρόνια θα είναι η Συγγρού που θα μεταμορφωθεί σε έναν σημαντικότατο πολιτιστικό άξονα της πόλης, μια αναγκαία σύνδεση του κέντρου της Αθήνας με το διαρκώς αναβαθμιζόμενο θαλάσσιο μέτωπο της. Με τρία πολιτιστικά έργα: με το ΕΜΣΤ στην απαρχή της, τη στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του ιδρύματος Ωνάση και στο τέρμα της –στο Φαληρικό Δέλτα- με το συγκρότημα της Εθνικής Βιβλιοθήκης και της Εθνικής Λυρικής Σκηνής από το Κοινωφελές Ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος». Μοιάζει δηλαδή ότι με τη νέα αυτή «Τριλογία» της Συγγρού η πόλη θα αποκομίσει στα επόμενα αυτά χρόνια την αρχιτεκτονική κληρονομιά από κτίρια-σταθμούς, κληρονομιά που προσδοκούσαμε από το 2004, το έτος ορόσημο από τους Ολυμπιακούς αγώνες.


In ten days time, the FIX building will be covered in scaffolding: This will be the definitive sign of the commencement of construction for the National Museum of Contemporary Art (EMST). The scaffolding will remain throughout the coming two years until the completion of EMST, as designed in collaboration by the offices 3SK Stylianidis Architects, Ιoannis Mouzakis & Associates Architects and Tim Ronalds Architects. Retaining the unique façade that the architect Takis Zenetos had designed along Syngrou Avenue and Frantzi Street, the exhibition spaces will cover five floors totalling 8.100 square meters. Access to these levels will be granted by escalators through a 30 meter height foyer. Along Kallirois Avenue, a linear cascade of water will define the elevated entry to the museum. EMST in this pivotal point within the city, in close relation to the New Acropolis Museum, will become one of the first buildings to establish the new identity of Syngrou Avenue: All evidence shows that in the upcoming years, Syngrou will evolve into a predominant cultural axis of Athens, a much needed link between the centre of the town with its continuously refined sea front. Three cultural structures undertake this transformation of Syngrou: EMST, located at its top end, the House of Letters and Arts by the Onassis Foundation located in the middle and the new National Library and National Lyric Theater by the Stavros Niarchos Foundation at the Faliron Delta. With this new trilogy, an upgraded version of the Athenian Neoclassical Trilogy (Academy-University-Library), Syngrou Avenue will be granted the architectural heritage that was originally expected from 2004, the year of the Athens Olympics.

Un an après…

et la Grande Promenade fraye le chemin…



Video of the exhibition The Grand Promenade (17 July – 29 September 2006)
52:36 min.

Στο δρόμο που μας αφήνει στη θάλασσα... On the road that brings us to the sea...

Λεωφόρος Συγγρού, 1930

Στον Γιώργο Θεοτοκά που την ανακάλυψε

Όταν σε νικήσει
το χαμόγελο που ανασαίνει πλάι σου, πάει να σκύψει και
δε συγκατανεύει

όταν η ζάλη που σου απόμεινε αρμενίζοντας στα βιβλία ξε-
κολλήσει από το μυαλό σου στις πιπεριές δεξιά και α-
ριστερά

όταν αφήσεις το πετρωμένο καράβι που ταξιδεύει προς το
βυθό μ' άρμενα συντριμμένα
την καμάρα με τα χρυσαφικά της
τις κολόνες με την έννοια τους που τις στενεύει

όταν αφήσεις τα κορμιά τα πελεκημένα επίτηδες για να
μετρούν και για να θησαυρίζουν
την ψυχή που δεν εξισώνεται, ό,τι και να κάνεις, με την
ψυχή σου
το χέρι του φόρου
το γυναικείο εκείνο προσωπάκι στο λίκνο που λάμπει στον
ήλιο

όταν αφήσεις την καρδιά σου και τη σκέψη σου να γί-
νουν ένα
με το μαυριδερό ποτάμι που τεντώνει ξυλιάζει και φεύγει:

Σπάσε το νήμα της Αριάδνης και να!
Το γαλάζιο κορμί της γοργόνας.

Γιώργος Σεφέρης

Syngrou Avenue, 1930

To George Theotokas, who discovered it

When the smile
breathing beside you conquers you, tries to submit and
doesn’t consent

when the dizziness that remains from your wandering
among books moves from your mind to the pepper
trees on either side

when you leave the petrified ship traveling with broken
rigging towards the depths
the arch with gold decoration
the columns whose burden makes them more narrow

when you leave behind you the bodies deliberately carved
for counting and for hoarding riches
the soul that, whatever you do, doesn’t match your own soul
the toll you pay
that small feminine face in the cradle shining in the sun

when you let your heart and your thought become one
with the blackish river that stretches, stiffens and goes away:

Break Ariadne’s thread and look!
The blue body of the mermaid.

George Seferis

(Translated by Edmund Keeley and Philip Sherrard)

Γιώργης Γερόλυμπος - Yiorgis Yerolymbos