Εφήμερη Τέχνη ή Αρχειακό Ντοκουμέντο; Ephemeral Art or Archival Document?

Η ψηφιακή αναπαράσταση αυτού που μπορούμε να ονομάσουμε «θεατρική κληρονομιά», όπως μια performance δημιουργεί πλέον πολλά ερωτήματα στην εποχή της ψηφιοποίησης. Οι νέες μορφές τέχνης απαιτούν πλέον την ακριβή επιστημονική τεκμηρίωση των ψηφιακών τους αναπαραστάσεων.

Δεν υπάρχει όμως κανένα απτό «αρχέτυπο», η αρχική απόδοση υπάρχει μόνο στο μυαλό του καλλιτέχνη.
Ποια έκδοση θα πρέπει να συντηρηθεί;
Η πρώτη; «Η καλύτερη»;
Μια καταγραφή μιας απόδοσης που δεν είναι αυθόρμητη, αλλά που έγινε ειδικά χάριν του αρχείου;
Μια αναδημιουργία a posteriori;

Όλες οι λύσεις είναι ανεπαρκείς προσπάθειες να συλληφθεί εκ νέου το αρχικό έργο της τέχνης που στην πραγματικότητα δεν μπορεί να αναπαρασταθεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Συνεπώς, το μεγαλύτερο μέρος της θεατρικής κληρονομιάς, των performances αποτελείται από τα ατελή αντίγραφα των προοριζόμενων αποδόσεων, των πρωτοτύπων που δεν ήταν ποτέ εκεί.
Οι πρόσφατες εξελίξεις στον τομέα της ψηφιακής αναπαράστασης έχουν μόνο εντείνει αυτά τα μεθοδολογικά προβλήματα, καθώς έθιξαν τα νέα προβλήματα στο επίπεδο συντήρησης και διατήρησης.

Εντούτοις, η ψηφιακή αναπαράσταση της θεατρικής κληρονομιάς, μιας performance μπόρεσε να μεταγράψει την άυλη κληρονομιά σε ένα αρχειακό τεκμήριο που θα μπορεί να μελετηθεί στο μέλλον από ιστορικούς που δεν την είδαν ποτέ.

Και έτσι βλέπουμε τώρα την Performance I και την Performance II που έκανε η Ρεμπέκα Χορν τη δεκαετία του 70.



The digital representation of what we can call “theatrical heritage”, as for a time-based art form such as a performance, it appears to be problematic in the era of digitisation.

The new forms of art demand the precise scientific documentation of these digital representations.
There is no tangible ‘archetype', the original performance only exists in the mind of the artist. What version should be preserved?
The first? The ‘best'?
A recording of a performance which is not one of the regular ones, but which has been restaged especially for the sake of the archive?
A reconstruction a posteriori?

All solutions are insufficient attempts to recapture the original work of art which has in fact never existed. Consequently, the larger part of the theatrical heritage consists of imperfect copies of intended performances, of originals which have never been there.
Recent developments in the process of digitisation have only intensified these methodological problems, as they raised new problems on the level of preservation and mediation.
However, the digital representation of theatrical heritage, such as the performance, transcribed the insubstantial heritage in an archival evidence that might be studied in the future from historians that have never seen it.

And now, this way, we can admire the Performance I and the Performance II that Rebecca Horn did in the 70s.