Χωρίς δικό μου BlogWithout my Own Blog

Το έργο του Αλέξανδρου Γεωργίου Χωρίς δικό μου όχημα ξεκίνησε το 2005 όταν ο καλλιτέχνης ταξίδεψε από την Αθήνα στο Βαρανάσι της Ινδίας μέσω Τουρκίας. Ιράν και Πακιστάν. Ακολούθησε δεύτερο ταξίδι, από την Ινδία στην Νέα Ζηλανδία, μέσω Μπαγκλαντές, Ταϊλάνδης, Μαλαισίας, Ινδονησίας και Αυστραλίας. Κατά τη διάρκεια των ταξιδιών, ο καλλιτέχνης έστελνε ταχυδρομικές κάρτες σε μικρό αριθμό παραληπτών με επιζωγραφισμένες φωτογραφίες, φωτοτυπίες και μουσική από τα μέρη που επισκέφτηκε και τους ανθρώπους που γνώρισε, γράφοντας και τις προσωπικές του σκέψεις για το ταξίδι, τους πολιτισμούς που συνάντησε και τα περιστατικά που του συνέβησαν ταξιδεύοντας. Στη συνέχεια, χωρίς να αλλάξει μέθοδο εργασίας, ξεκίνησε ένα «ταξίδι» στην Αθήνα.

Όπως γράφει η Δ. Βιτάλη στον κατάλογο της έκθεσης «Σε Ενεστώτα Χρόνο» : «[…]το υλικό που ταχυδρομεί, φορτισμένο από τα προσωπικά του βιώματα, αποτελεί έναν αποκαλυπτικό σχολιασμό του χαρακτήρα της σύγχρονης ζωής. Οι εξιστορήσεις του διαγράφουν το πλαίσιο μιας νέας συναισθηματικής προσέγγισης του κόσμου, συγχρόνως όμως υποκρύπτουν και μια κριτική στάση απέναντι στην παγκοσμιοποίηση. Το ταξίδι για τον Γεωργίου δεν σημαίνει μόνο να γνωρίζει καινούργια μέρη, πολιτισμούς και θρησκείες, αλλά να κοιτάζει με διεισδυτικό βλέμμα την καθημερινή και κοινωνική ζωή. Το Σεπτέμβριο του 2007 ξεκίνησε ένα τρίτο «ταξίδι» στην ίδια του την πόλη. Βιώνει μια Αθήνα γεμάτη αποξένωση, μοναξιά, αγωνία και φόβο επισημαίνοντας την απουσία της ψυχικής ευφορίας. Ο Γεωργίου μας μεταφέρει το υπαρξιακό αδιέξοδο της αστικής ζωής στην Αθήνα σε αντίθεση με την εσωτερική γαλήνη που ένιωσε στο Βαρανάσι. Εδώ περιγράφει τον παράδεισο και την κόλαση.[…]»


Οι κάρτες του Αλ. Γεωργίου μοιάζουν με σημειώσεις ημερολογίου, σαν ένα blog. Διακινούνται μέσα από ένα δίκτυο (ταχυδρομικό), αποτελώντας (κυριολεκτικά) μικρά «post». Από την άλλη όμως μεριά η εμφανής χειρωνακτική διαδικασία κατασκευής τους και η έντονη σχέση με τον γεωγραφικό τόπο έρχονται σε αντίθεση με την αϋλότητα μιας ιστοσελίδας. Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι το έργο του Αλ. Γεωργίου αναπτύσσεται σαν ταξιδιωτικό αποσπασματικό μυθιστόρημα γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο. Μπορεί κάποιος να το διαβάσει επισκεπτόμενος την έκθεση «Σε Ενεστώτα Χρόνο». Το ίδιο το έργο είναι και αυτό σε χρόνο ενεστώτα καθώς ο καλλιτέχνης ακόμα στέλνει κάρτες. Αργότερα θα τις συγκεντρώσει και στις 21 Φεβρουαρίου θα τις εντάξει σε αυτήν την ζωντανή εγκατάσταση που διαρκώς εξελίσσεται.



Alexandros’ Georgiou Without my own Vehicle begun in 2005 when the artist travelled from Athens to Varanasi in India, via Turkey, Iran and Pakistan. A second journey followed, from India to New Zealand via Bangladesh, Thailand, Malaysia, Indonesia and Australia. The artist, while travelling, kept posting stuff to a small number of people. The posted material included postcards made from painted over photocopies, photographs and music from the places he visited and the people he met, as well as his written thoughts about the journey, the cultures he encountered and the things that occurred to him while travelling. Recently, without altering his working method, the artist began a “journey” into Athens.

In the catalogue of the exhibition “In Present Tense”, D. Vitali mentions that: “ […]the material he posts, charged with his personal experience, constitutes a revealing commentary on the character of contemporary life. His narratives outline the framework of a fresh emotional approach to the world, also however with an undercover critical stance toward globalization. Travel, for Georgiou, does not only signify getting to know new places, cultures and religions, but to cast a penetrating eye on daily and social life. In September 2007 he begins his third ‘journey’, back now in his hometown. The Athens he experiences is full of estrangement, loneliness, anguish and fear underscoring the lack of euphoria of the soul. Georgiou transmits to us the existentialist impasse of urban life in Athens in contrast to the inner serenity he felt in Varanasi. He describes Paradise and Hell.[…]”

Alexandros’ Georgiou postcards bring to mind diary notes, much like a blog. They spread through a network (postal network), and constitute (literally) short “posts”. On the other hand, their obviously handcrafted makeup, and their strong relation to geographical space appear in conflict with the immateriality of a webpage. One could argue that Alexandros’ Georgiou work develops almost like a fragmentary travelling novel, written in the first person. Someone could read it by visiting the exhibition “In Present Tense”. The work itself is written in present tense, since the artist keeps posting cards and photocopies. In a few weeks he will gather this new material and on the 21st of February will add it in this constantly growing installation.