Ρωτούσα για το Ωδείο Αθηνών , την ιστορία του, τους μαθητές του. Μητρόπουλος, Μαρία Κάλας, Σκαλκώτας, Χατζηδάκης και τόσοι άλλοι. Αρχεία που φτάνουν βαθειά στο 19ο αιώνα, στο νεοσύστατο κράτος και τους πρώτους καλλιτεχνικούς θεσμούς.
Έκπληκτη μάθαινα ότι το καταστατικό της δραματικής σχολής είναι γραμμένο με το χέρι του μεγαλύτερου, για πολλούς, έλληνα πεζογράφου.
Φέρνω στο νου μου «Το μόνον της ζωής του ταξίδιον», τον συγγραφέα του «Ποιός ήτον ο φονεύς του αδελφού μου». Την ιστορία της Μπετίνας Φραβασίλη.
Η άγραφη ιστορία και το χειρόγραφο, ένα σημερινό έργο τέχνης. Θα μπορούσε…
Θα ’θελα να ανατρέξω και πάλι στις σελίδες του Μοσκώβ Σελήμ…
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment