Τα δεδομένα και η μέθοδος I I

Ο Γιώργος Δρίβας συχνά υπογράφει τα έργα του σαν να είναι ντοκουμέντα, ακόμα και αν είναι εξολοκλήρου μυθοπλασίες. Το Empirical Data όμως, είναι το πρώτο του έργο που έχει βασιστεί σε πραγματικά συμβάντα. Στην υλοποίηση του ο Γ. Δρίβας δεν επιμένει καθόλου στην πιστή απόδοση των περιστατικών αυτών αλλά προσπαθεί μέσα από μια συγκεκριμένη ιστορία να θίξει θέματα που αφορούν τη σχέση ενός ατόμου με το κοινωνικό του σύνολο, πέρα από κάθε εθνικά και κοινωνικά προσδιορισμένο πλαίσιο.




Μερικές φορές θέλει να πει κανείς μια ιστορία
Συχνά δεν λέει μια διαφορετική ιστορία αλλά απλώς μια ιστορία διαφορετικά.
Και ενίοτε στην διήγηση του η ιστορία είναι απλώς η αφορμή.


Μια συνέντευξη του ηθοποιού Δαβίδ Μαλτέζε στον Γκαζμέντ Καπλάνι στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ τον Φεβρουάριο του 2008 oδηγεί στην προσέγγιση του συγκεκριμένου ηθοποιού και στην πρόταση να πρωταγωνιστήσει παίζοντας τον εαυτό του σε μια ταινία που θα "αναπαριστούσε" κατά κάποιον τρόπο την ζωή του.

Από την ιστορία του Δαβίδ με ενδιαφέρει ακριβώς το κοινότυπο, το ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει σχεδόν καθημερινά σε ανθρώπους που για κάποιο λόγο βρίσκονται ή θεωρούν ότι βρίσκονται, εκτός συστήματος. Έτσι λοιπόν στόχος ήταν να δημιουργηθεί μια ιστορία εκτός τόπου και χρόνου, μια ιστορία χωρίς κάποιο χαρακτηριστικό που να την τοποθετεί σε ένα συγκεκριμένο χρονικό η/και χωρικό πλαίσιο.

Η προσωπική μαρτυρία του Δαβίδ ήταν σαφέστατα μια αφορμή. Από εκεί και πέρα η όποια πραγματικότητα ήθελα να λειτουργεί συμβολικά, παραδειγματικά θα μπορούσα να πω. Η ταινία έπρεπε να ισχύσει ως ένα βαθμό και ως μοντέλο, ως θεωρία ή καλύτερα ως παράδειγμα ανάλογων περιπτώσεων και φυσικά ως σχόλιο. Έτσι δεν επικεντρώθηκα στην ακριβή αισθητική ή σεναριακή αναπαράσταση της αληθινής ζωής του αλλά αντιθέτως στον όσο γίνεται πιο ουδέτερο και οικουμενικό χαρακτήρα της.

Τα ερωτήματα που έθετε η πορεία του ήταν υπεράνω οποιονδήποτε “τοπικών” κοινωνικών χαρακτηριστικών. Και βέβαια πέρα από κοινωνικά, τα χαρακτηριστικά της ιστορίας του ήταν εν τέλει υπαρξιακά.

Πως και κατά πόσο γίνεται κατανοητή αλλά και δικαιώνεται η προσωπική αναζήτηση κάποιου, η υπαρξιακή αγωνία του να βρει την δική του θέση στο σύνολο, να βρει τον δικό του τρόπο έκφρασης, τη δική του γλώσσα, αν υπάρχει κάτι τέτοιο όταν γίνεται “αποδεκτός” και αναγνωρίζεται? Και τέλος θα έλεγα ίσως λίγο προκλητικά, πόσο αυθεντική είναι η όποια ανάγκη για ένταξη και αναγνώριση αν βέβαια μπορούμε ακόμα να μιλούμε με τέτοιους όρους όταν προσπαθούμε να κατανοήσουμε κάποια κοινωνικά φαινόμενα και τους αντίστοιχους κοινωνικούς ρόλους. Είναι άραγε μια επιτυχής κοινωνική ένταξη η πεμπτουσία μιας υγιούς κοινωνικής λειτουργίας ή απλά μια αναπόφευκτη μηχανιστική έκφανση που χαρακτηρίζει και το σύνολο και την μονάδα που εισέρχεται σ αυτό?

H ταινία δεν θέλει να δώσει απαραίτητα κάποιες απαντήσεις και το τέλος της δεν είναι ξεκάθαρο. Ο πρωταγωνιστής παραμένει ως ένα βαθμό δίσημος. Είναι και δεν είναι κομμάτι αυτού πού τον περικλείει. Η κατανόηση, η επικοινωνία, η ένταξη, η αναγνώριση παραμένουν για το Empirical Data μια ανοιχτή συζήτηση.

Γιώργος Δρίβας