Τα δεδομένα και η μέθοδος I

Το Empirical Data είναι ένα έργο μυθοπλασίας, που όμως, όπως υπαινίσσεται ο τίτλος του, βασίζεται σε εμπειρικά δεδομένα. Στο έργο αυτό, ο καλλιτέχνης Γιώργος Δρίβας ερμηνεύει συμβάντα από τη ζωή του ηθοποιού Δαβίδ Μαλτέζε με σκοπό να παρουσιάσει τους κοινωνικούς και ψυχολογικούς μηχανισμούς αποκλεισμού και αφομοίωσης που λειτουργούν σε ένα κοινωνικό σύνολο. Το ενδιαφέρον του Γιώργου Δρίβα για την ιστορία του Δαβίδ Μαλτέζε ξεκίνησε όταν διάβασε τη δημοσίευση Μια ιστορία από τη Γεωργία του Γκαζμέντ Καπλάνι, στην εφημερίδα «Τα Νέα» στις 9 Φεβρουαρίου 2008 όπου ο Δαβίδ αφηγείται την πορεία του ως μετανάστης από τη Γεωργία στην Ελλάδα. Τα βασικά στοιχεία αυτής της ιστορίας, που με κάποιο τρόπο αποτέλεσαν και τη βάση του σεναρίου του Empirical Data, μας αφηγείται ξανά ο Δαβίδ Μαλτέζε:

«Στη Γεωργία, όπου γεννήθηκα, μιλούσαμε πολλές γλώσσες. Η χρήση μιας άλλης γλώσσας δεν διαφοροποιούσε κάποιον, δεν συνδεόταν με στερεότυπες αντιλήψεις. Ήταν άλλωστε κάτι συνηθισμένο, και δεν αποτελούσε εμπόδιο στις συναναστροφές και στην κοινωνική ένταξη.

Ήρθα ως μετανάστης στη Θεσσαλονίκη το 1996 για να αντιμετωπίσω μια διαφορετική πραγματικότητα, ψάχνοντας για δουλειά χωρίς να ξέρω ούτε λέξη ελληνικά. τα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα ήταν σε μια βιοτεχνία παπουτσιών. Όλοι όσοι δουλεύαμε εκεί ήμασταν από χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και επικοινωνούσαμε στα ρώσικα. Εκείνη την περίοδο ότι άκουγα στα ελληνικά προσπαθούσα να το μάθω και να το χρησιμοποιήσω στην καθημερινότητα μου. Όταν το 1998 η ελληνική κυβέρνηση νομιμοποίησε μέρος των παράνομα εργαζόμενων μεταναστών, έτρεχα μήνες με γραφειοκρατία για να αποκτήσω νόμιμα χαρτιά, και πήρα πίσω το πραγματικό μου όνομα -μέχρι τότε με φώναζαν «Αλέκο».



Η πρώτη δουλειά που με έκανε να αισθανθώ ανθρώπινα ήταν στο ουζερί «ούζου μέλαθρον». Εκεί ένιωσα μέλος μιας ομάδας ανθρώπων με τους οποίους ακόμα είμαστε φίλοι μετά από χρόνια. με εμπιστεύτηκαν και απέκτησα και ο ίδιος αυτοπεποίθηση. Καθημερινά προσπαθούσα να είμαι όσο καλύτερος γίνεται σε αυτό που έκανα και γνώριζα ότι δεν κρινόμουν βάση της καταγωγής μου αλλά βάση των ικανοτήτων μου.



Αφού δούλεψα ακόμα και ως μάνατζερ στα καινούρια υποκαταστήματα, άφησα τη δουλειά και έφυγα για την Αθήνα να εκπληρώσω το όνειρο μου να γίνω ηθοποιός. Ήθελα να γίνω ηθοποιός για να μιλήσω μέσα από τους ρόλους μου, μέσα από ρόλους που έλεγαν αυτά που ήθελα να πω και εγώ. Στο τέλος όμως, όπως φαίνεται και από το Empirical Data, κατέληξα να υποδύομαι τον ίδιο μου τον εαυτό.»

Δαβίδ Μαλτέζε