Ο καβαλιέρος,1978

Το 1978 η Ρεμπέκα Χορν σκηνοθετεί την πρώτη αφηγηματική ταινία της με τίτλο Ο καβαλιέρος. Τα μοτίβα που έχει θέσει από τις προηγούμενες ταινίες της παρουσιάζονται και σε αυτήν. Το προσωπικό και το οικείο, η απουσία, οι αλλόκοτες κατασκευές και η κρυφή ζωή τους παίζουν ισάξιο ρόλο με τους ηθοποιούς. Όλη η δράση της ταινίας εκτυλίσσεται μέσα στο στούντιο της Ρ. Χορν στη Νέα Υόρκη κατά τη διάρκεια μιας υποθετικής απουσίας της. Η καλλιτέχνιδα συνήθιζε να υπενοικιάζει το στούντιό της σε αγνώστους για μεγάλα χρονικά διαστήματα όσο αυτή βρισκόταν στην Ευρώπη, με αποτέλεσμα τη λεηλασία των προσωπικών της αντικειμένων και χώρου. Η ίδια παρεμβάλλεται συχνά στη δράση της ταινίας ως αφηγήτρια και δηλώνει το ενδιαφέρον της για αυτό το ανακάτεμα χαρακτήρων και αντικειμένων στο χώρο που έχει οριοθετήσει η ίδια. Βασικά πρόσωπα της ταινίας είναι η δασκάλα χορού που έχει νοικιάσει το χώρο, οι μαθήτριές της που έχουν ιδιοποιηθεί διάφορες κατασκευές της Ρ. Χορν, δυο δίδυμες αδερφές που πολλαπλασιάζονται από τους καθρέφτες του στούντιο και επαναπροσδιορίζουν τη χρήση κάθε αντικειμένου στο χώρο, ένας τυφλός χορευτής που μεταφράζει την οσμή του χώρου σε λόγο, ένας εκκεντρικός χαρακτήρας εθισμένος σε ένα παιδικό πιάνο και ένας Ιάπωνας σεφ. Καθένας από αυτούς τους χαρακτήρες, μέσω της επικοινωνίας του με κάποιο προσωπικό της αντικείμενο, επικοινωνεί τελικά με την ίδια την Ρ. Χορν. Στον τραγικό επίλογο της ταινίας, εμφανίζεται ο «καβαλιέρος», αντιπαραθέτοντας την «έμψυχη» τεχνητή κατασκευή του με το άψυχο ανθρώπινο σώμα. Η «φυσιολογική» εμφάνισή του προδίδει ότι τελικά βασικό μέλημα της ταινίας είναι η δημιουργία καταστάσεων όπου φαινομενικά αλλόκοτα γλυπτά επιδεικνύουν τη «λογική» της κατασκευής τους.

Der Eintänzer [The Dancing Cavalier], 1978

In 1978, Rebecca Horn directed her first narrative film, entitled Der Eintänzer [The Dancing Cavalier]. The themes from her earlier films also feature here; the personal and the intimate, absence, uncanny constructions and their secret lives all appear on an equal footing with the actors. The film’s action unfolds in its entirety in R. Horn’s New York studio during her hypothetical absence. The artist customarily sub-let her studio to strangers when she was away in Europe for long periods of time, and both the space and her personal effects were plundered as a result. In the film, she often intervenes in the action as a narrator and declares her interest in this mix of characters and objects in a space whose boundaries she herself has set. The film’s main characters are the dance teacher who has rented the studio, her students which have appropriated various of R. Horn’s structures, the twin sisters who are multiplied by the studio mirrors and who redefine every object’s function in space, a blind dancer who translates the space’s odour into speech, an eccentric character addicted to a child’s piano and a Japanese chef. Each of these characters, through making contact with one of her personal objects, ultimately communicates with R. Horn herself. In the film’s tragic epilogue, the ‘dancing cavalier’ appears, juxtaposing his ‘animate’ artificial construction on the inanimate human body. The ‘naturalness’ of his appearance reveals the film’s ultimate focus to be the creation of situations where such seemingly bizarre sculptures expose the ‘logic’ behind their construction.