Το 1967 δούλευα στο Υγειονομικό Τμήμα της πόλης (στο Γκοζντραβότντελ) και κατάρτιζα καταλόγους καταλληλότητας προς πρόσληψη και επιδομάτων. Πολλά πρόσωπα περνούσαν μπροστά μου, σημείωνα όνομα και επάγγελμα, μάλιστα πολλοί αυτoαποκαλούνταν πρώτης τάξεως ειδικοί.
Ένα βράδυ που έφτασα σπίτι κουρασμένος από τους πολλούς αριθμούς και τους αυτοεπαίνους τους, άρχισα να ξαναφτιάχνω τον ίδιο κατάλογο. Σκεπτόμουνα: Αφού αυτοαποκαλούνται όπως τους έρχεται, θα τους πω κι εγώ όπως θέλω. Αμέσως το εγχείρημα μου φάνηκε συναρπαστικό. Μου φαινόταν πως ήμουνα παντοδύναμος μονάρχης που απένεμε χαρακτηριστικά κατά τη θέληση και το κέφι του.
Μετά άρχισα να επινοώ γονείς γι’ αυτούς τους ανθρώπους, από πού κατάγονται. Όσο το έκανα, αισθανόμουν μια πελώρια εσωτερική έξαρση, γρήγορα όμως άρχισε να υποχωρεί επειδή μ’ έπιασε φοβερός πονοκέφαλος.
HE SAYS:
In 1967 I was working in City Health Department (Gozdravotdel) and I was compiling lists on employability and subsidies. Many faces passed before me, I would write down their names and professions, moreover, many called themselves class-A specialists.
Once in the evening, having arrived home tired from their sheer number and self-praise, I began to compile the same kind of list. I was thinking the following:Since they call themselves whatever they please, I will whatever I please.I got really carried away by this venture, I began to feel that I was an all-powerful monarch, generously qualities to others according to my will and whimsy.
Then I began to think up parents for them, where they came from. While doing this work, I felt an enormous elan, but then it started to falter because of a bad headache.
Μπαρμίν
ΟΙ ΑΛΛΟΙ
...και έπειτα άλλοι, ήδη άγνωστοι λόφοι και συστάδες άρχισαν να περνούν έξω από τα παράθυρα.
Α. Λάιον, Η άβυσσος
Barmin
OTHERS
…And then others, already unfamiliar hills and copses began to pass by the windows.
A. Lion, The Abyss
Είναι:
Μίρα Μπορίσοβνα Γκρατς: Είμαι Α΄ τάξεως μασέζ.
Αντρέι Κάρποβιτς Μπέλοφ: Είμαι Α΄ τάξεως γιατρός.
Γκούρι Λβόβιτς Λέσι: Είμαι Α΄ τάξεως επιβάτης.
They are:
Mira Borisovna Grach: I am a class-A masseuse.
Andrei Karpovich Belov: I am a class-A doctor.
Gury Lvovich Leshy: I am a class-A passenger.
Συμπεραίνω:
Άντα Κράντς: βάρκα
Μαξίμ Στασίνσκι: κλαδί πασχαλιάς
Σοφία Ιβάνοβνα Ντούλοβα: τριαντάφυλλο
Αλένα Κομπασιούκ: λιβελλούλα
Φεντόρα Ιβάνοβνα Κόφτινα: λίμνη στο δάσος
Λίντια Πρις: σκουλήκι
Λεβ Λβόβιτς Σούσιν: παράθυρο με γαλάζιο βιτρό
Στούντνεβ-Κοφτούν: σκαθάρι
Μάρτα Ζεφίροβα: καρότο
Βίκτορ Μπασακόφ: ελέφαντας
Κότλοφ: κουπί
Ρόζα Νταβίντοβνα Κάσεβιτς: φακή
Λεφ Ρόμανιουκ: μαύρος αγριόγαλος
Άνια Σομπόλεβα: άσπρος νεροχύτης
Άντολφ Πάβλοβιτς Σέμπερστ: σάκος
Σελίμ Ντουφάροφ: σπασμένο κεραμικό
I presume:
Ada Krants: a boat
Maksim Stashinsky: a lilac branch
Sofia Ivanovna Dulova: a rose
Alena Kobasiuk: a dragonfly
Fedora Ivanovna Koftina: a lake in the woods
Lidia Pris: a worm
Lev Lvovich Sussin: a blue stained-glass window
Studnev-Kovtun: a beetle
Marta Zefirova: a carrot
Victor Baskakov: an elephant
Kotlov: an oar
Roza Davidovna Khasevich: a lentil
Lev Romaniuk: a black grouse
Anya Soboleva: a white sink
Adolf Pavlovich Sheberst: a sack
Selim Dufarov: a broken piece of pottery.
Σχόλιο του Σέλεζνεφ:
Μου έδειξε για πρώτη φορά τους καταλόγους το φθινόπωρο του 1967 και άρχισε να μου εξηγεί με εξαιρετικό πάθος και ενθουσιασμό γιατί αποκαλούσε έτσι αυτούς που ήξερε και αυτούς που δεν ήξερε. Επιπλέον, επέμενε ότι δεν το έκανε εξαιτίας της ομοιότητας ή γιατί του θύμιζαν τα πράγματα αυτά αλλά «γιατί ήταν έτσι στην πραγματικότητα».
Δεν μπορούσα να καταλάβω καθόλου τι εννοούσε με αυτό το τελευταίο.
Commentary by Seleznev:
He showed me these lists for the first time in the autumn of 1967 and with extraordinary passion and enthusiasm he began to explain why he named people he knew and people he didn’t know the way he did. Moreover, he especially insisted that it wasn’t because there was a resemblance or that they reminded him of these things, but that they “were such in actual fact.”With regard to the letter, I couldn’t understand at all what he meant.
Σχόλιο της Ανόσινα:
Στο τέλος του χρόνου τη συνηθισμένη του μελαγχολία την αντικατέστησε η αφηρημάδα και η αγένεια.
Άρχισε να προσβάλλει όχι πια μόνο τους επισκέπτες αλλά και τους ίδιους του τους συναδέλφους. Πολλοί σταμάτησαν και να του μιλάνε ακόμη.
Commentary by Anosina:
Toward the end of the year his usual gloominess was suddenly replaced by dissipation and simply rudeness.
He began to insult not only visitors, but his own colleagues. Many simply stopped speaking to him
Γέννησαν:
Τα αγγούρια – τον Μαρκ Οσίποφ
Ένα κλαδί μηλιάς – την Όλια Κροτ
Μια σημαδούρα – τον Μίσα Καντόροβιτς
Το πάτωμα της κουζίνας – την Ίντα Ποπόβα
Ένα χωράφι σίκαλης – τον Ναούμ Μπεντίν
Ο ήχος του βιολιού – την Κολεσόβα-Ρις
Ο άνεμος – την Άννα Πετρόβνα Μαρ
Οι όχθες του ποταμού Νάρα – τον Μίσα Κόρεν
Ο σανός – τον Μιχαήλ Πέτροβιτς Σέρι
Οι μαργαρίτες – τη Νίνα Βλαντιμίροβνα
Το φως της λάμπας – τη Λούντα Μπελιάεβα
They gave birth to:
Cucumbers – Mark Osipov
An apple branch – Olya Krot
A buoy – Misha Kantorovich
A kitchen floor – Ida Popova
A field of rye – Naum Bendin
Sounds of a violin – Kolesova-Ryss
Wind – Anna Petrovna Marr
The banks of the Nara River – Misha Koren
Hay – Mikhail Petrovich Sery
Daisies – Nina Vladimirovna
Lamplight – Luda Belyaeva
Γέννησαν:
Τα πουλιά που κελαηδούν στο δάσος - την Όλια Ζακ
Ένα παιχνίδι με κορύνες – τον Σαμουήλ Ίλιτς
Ένας δρόμος στο δάσος – τον Νικίλια Βλασόφ
Ο ήχος του σφενταμιού – τον Βίτια Ανικέεφ
Μια θύελλα κοντά στη Γιάλτα – την Όλια Κόζατς
Τα παιχνίδια – τη Μάσα Μεντοβούσινα
Η πλήξη στους Πριανίσκιν – τη Βάλια
Οι όχθες του ποταμού Κλιάζμα – τον Μπορόφσκι
Μια γιορτή στου Στεπάν – τον Οβσέενκο
Μια ανοιξιάτικη γιορτή – τον Ανατόλι
Το κατώφλι της μητρόπολης – τον Ιγκόρ Βέσνιν
They gave birth to:
The singing of birds in the woods – Olya Zak
A game of skittles – Samuil Ilich
A road in the woods – Nikulya Vlasov
Noise from a maple tree – Vitya Anikeev
A storm near Yalta – Olya Kosach
Toys – Masha Medovushina
Boredom at the Pryanishkins’ place – Valya
The banks of the Klyazma River – Borovsky
A celebration at Stepan’s – Ovseenko
A celebration in the spring – Anatoly
The threshold of the cathedral – Igor Vesnin
Σχόλιο του Σέλεζνεφ:
Ποτέ πριν δεν τον είχα δει τόσο μαλακωμένο, ποιητικό και ονειροπόλο. Μιλούσε για μακρινά δασώδη μέρη, για το θρόισμα των φύλλων και το γουργούρισμα του ρυακιού με μεγάλη λεπτομέρεια και με τέτοια έκσταση, λες και τα είχε δει και βιώσει, αν και ήξερα πολύ καλά πως δεν πήγαινε πουθενά, η φύση τον άφηνε αδιάφορο και καθόταν πάντα κλεισμένος στο δωμάτιό του.
Commentary by Seleznev:
Before that I never saw him so softened and poetically dreamy. He could talk about far-off wooded places, about the rustling of leaves and the mumbling of a brook in great detail and with rapture as if he had seen and experienced it, although I know for a fact that he never went anywhere, that he was indifferent to nature and he always sat in his room.
Ξέρω:
Μια γομολάστιχα: τον Νικολάι Βικτόροβιτς Λεκ
Μια μποτίλια: τη Φρίντα Σερέντα
Ένα φελλό: τον Σεργκέι Κούζμιτς Κολέζνικοφ
Μια βελόνα: την Άννα Εβγκράφοβνα Βαλούεβα
Ένα σπίρτο: την Αλεξάντρα Ιγκνάτιεβνα Πάνοβα
Ένα βούλωμα αρώματος: την Κάτια Σκοβόροντα
Ένα κοντύλι: τον Ρόμπερτ Αντόλφοβιτς
Ένα κατσαβίδι: την Κλάβντια Ιβάνοβνα Βετσέρνιαγια
Μια μπάλα: τον Μπόρις Νικολάεβιτς Κας
Το γυαλί ενός ρολογιού: τη Νίνα Αντρέεβνα Κροτ
Μια τρίχα: τον Μιχαήλ Φεντόροβιτς Μακέεφ
Ένα βραχιόλι: την Κορίνα Λβόβνα Πάτερσον
Ένα κουτάλι: τον Ιγκνάτι Ιγκνατίεβιτς Σάμπιροφ
Έναν πίνακα στον τοίχο: την Όλια Μαρκούσεβιτς
Ένα κρεβάτι: τον Μαρκ Φιλιμόνοβιτς Γκλίκεβιτς
Έναν καναπέ: την Άννα Μπορίσοβνα Γκριγκόριεβα
I know:
An eraser: Nikolai Viktorovich Lekh
A bottle: Frida Sereda
A cork: Sergei Kuzmich Kolesnikov
A needle: Anna Evgrafovna Valueva
A match: Aleksandra Ignatievna Panova
A top to a perfume bottle: Katya Skovoroda
A slate-pencil: Robert Adolfovich
A screwdriver: Klavdia Ivanovna Vechernyaya
A ball: Boris Nikolaevich Khas
A watch glass: Nina Andreevna Krot
A hair: Mikhail Fedorovich Makeev
A bracelet: Korinna Lvovna Patterson
A spoon: Ignaty Ignatievich Shabirov
A painting on the wall: Olya Markushevich
A bed: Mark Filimonovich Glikevich
A couch: Anna Borisovna Grigorieva
Ξέρω:
Ένα τρόλεϊ: τον Μαρκ Ζαχάροβιτς
Ένα αηδόνι: τη Λίντια Στρουμίλια
Μια σοφίτα: τον Ευγκένι Ιβάνοβιτς Κονοπλιάνοφ
Ένα κατάρτι: τον Καρλ Στεπάνοβιτς Γκότλιμπ
Το κατώφλι μιας παράγκας: τη Μίσουτκα
Ένα υγρό κούτσουρο: την Αλίνα Κροτ
Μια φωλιά πουλιού: τη Στεπάνιντα Παγκράτιεβνα
Ένα περιστόμιο: τον Ρούντικ Γκάσανοφ
Έναν πλωτήρα: την Αντονίνα Μόγιρικ
Ένα κύκλο στο νερό: τον Σερέμπριανι
Ένα ξύλο: τον Πίτερ Μπορίσοβιτς Σούριν
Μια μύτη: τον Σαμψών Κόπλιανοφ
Βλέφαρα: τον Κραπίβιν
Μια αχτίδα φωτός: τον Σούλμαν
I know:
A trolleybus: Mark Zakharovich
A nightingale: Lidia Strumilina
An attic: Evgeny Ivanovich Konoplyanov
A mast: Karl Stepanovich Gotlib
A threshold to a shed: Mishutka
A wet log: Alina Krot
A bird house: Stepanida Pankratievna
A rim: Rudik Gasanov
A float: Antonina Moyrik
A circle on water: Serebryany
Wood: Peter Borisovich Surin
A nose: Samson Koplyanov
Eyelids: Krapivin
A ray of light: Shulman
Ξέρω:
I know:
Σχόλιο του Σέφνερ:
Το να επιτρέψεις σε κάποιον το δικαίωμα να «δώσει ένα όνομα» στα πράγματα, αυτό είναι μεγάλο προνόμιο…
Για το λόγο αυτόν ο Μπαρμίν ένιωσε κάτι παρόμοιο με δημιουργική έξαψη, σχεδόν έκσταση (αν πιστέψουμε την άποψη του Σέλεζνεφ).
Όμως σε κανένα δεν είναι επιτρεπτή η βλασφημία χωρίς τιμωρία, ακόμη και με το ελαφρυντικό της άγνοιας – την πληρώνει με την παραφροσύνη του.
Commentary by Shefner:
To ascribe to oneself the right to “give a name” to something – this is the prerogative of something higher…
That’s why Barmin experienced something similar to creative excitement and even ecstasy (if we believe Seleznev’s story).
But no one is allowed blasphemy without punishment, even if they don’t know any better – he is paying for it with his insanity.
Σχόλιο της Λούνινα:
…όλα αυτά ακούγονται μέσα στην ανημπόρια του πόνου και του βαθύτατου ελέους, μέσα στην παραφροσύνη του: ένα ποτήρι νερό, μια κούνια, ο Μίλιν Ραβίν, η βροχή, ένα χωράφι σπαρμένο με σίκαλη, μια βραδιά στο Πρίλουκι....
…Τον άγγιξε παράξενα και οδυνηρά ένα προαίσθημα της Ένωσης του κόσμου…
Commentary by Lunina:
…The following can be heard to a point of helpless pain and a penetrating pity through his insanity: a glass of water, a swing, Milin Ravine, rain, a rye field, evening in Priluki…
…He was touched strangely and painfully by a premonition of the Unity in the world…
Αποσπάσματα από το 3ο Λεύκωμα της πανομοιότυπης έκδοσης Ο κύκλος 10 χαρακτήρες του Ίλια Καμπακόφ (ΕΜΣΤ, Αρ. Εισ. 151/01), με τίτλο «Ο γενναιόδωρος Μπαρμίν» (51 Χ 36 εκ., σελίδες 50)
Extracts from the 3rd Album in the facsimile edition The Cycle 10 Characters by Ilya Kabakov (EMST, Inv. No. 151/01), titled “The Generous Barmin” (51 X 36 cm, pages 50)
No comments:
Post a Comment